Feedback jury Boekado Awards

Geen Boekado Award mee naar huis mogen nemen maar toch mooie feedback ontvangen van de jury:

Jurylid 1

Een heerlijke feelgood, die vanuit 2 personages verteld wordt. De personages zijn mooi uitgewerkt waardoor het als lezer voelt dat je bevriend met hun bent. Het verhaal heeft een mooie opbouw als is het hier en daar wel voorspelbaar. Met een vleugje humor snijdt Demarie vraagstukken van het leven aan die hierdoor niet zwaar aanvoelen. Al met al een leuk liefdevol verhaal.

Jurylid 2

boek is rustig geschreven niet overdreven en hysterisch. fijn dat de karakters hun eigen verhaal hebben en het daar steeds in over springt. zo kun je zien dat je iemand zonder dat je elkaar kent toch aan het denken zet en het je bijblijft

Jurylid 3

Deze feelgoodroman gaat over het leven van Charlotte, die geplaagd wordt door haar verleden waardoor ze onzeker is over de toekomst. Nick heeft zijn leven voor elkaar totdat hij Charlotte ontmoet.

Door de schrijfstijl leest het makkelijk, leuk zoals het perspectief per hoofdstuk wisselt tussen de twee hoofdpersonen. Wel jammer dat sommige delen meer een opsomming is dan dat er vaart in het verhaal zit.

Jurylid 4

Is een intense en emotionele liefdesroman.vlot, meeslepend. Soms wel wat voorspelbaar maar wel invoelbaar. Raakte me op sommige momenten diep en bij sommige stukkel bleef ik wat langer over nadenken

Jurylid 5

In het boek volgen we Charlotte en Nick afwisselend en de hoofdstukken van de een gaan verder waar het hoofdstuk van de ander eindigt. Hierdoor lezen we het verhaal in chronologische volgorde. Zal Charlotte iemand in haar wereld toe kunnen laten? En zal ze haar redder vinden?

Ik vond de vriendschap en liefde van Mila en Claire voor Charlotte en andersom hartverwarmend. Ik had medelijden met Charlotte op het feest voor haar dertigste verjaardag. Bij Nick proefde je echt de warmte en liefde binnen het gezin. En de vriendschap tussen de mannen die hij al vanaf zijn jonge jaren kende, was mooi. Mooi om te zien hoe ze samen ouder werden en in andere fases van hun leven toch bij elkaar bleven komen.

Het boek gaat over vertrouwen, vriendschap, verlies, onzekerheid en Liefde. Olivia heeft de personages mooi uitgewerkt. Hier en daar ging het verhaal ineens iets te snel, maar dit boek is een aanrader voor iedereen van feelgood houdt.

Ook van Hilde kreeg het boek een mooie 4🌟 recensie.

Olivia Demarie is een pseudoniem waarachter een Belgische auteur schuilgaat. Eerder las ik 'De zoensteiger' en toen ik de vraag kreeg of ik voor 'Zal ik je ooit terugzien?' proeflezer wou zijn, moest ik daar eigenlijk niet over nadenken. Het bleek al snel dat zij als auteur vastberaden is om te blijven groeien en dat ze hier wat mij betreft ook in geslaagd is.

Charlotte worstelt met haar verleden en is vast van plan om het roer om te draaien. Op weg naar een sollicitatiegesprek komt ze lelijk ten val in Brussel. Iedereen in de buurt loopt haar straal voorbij, behalve Nick. Ondanks zijn urgentie om de trein naar Leuven te nemen, reageert hij toch empathisch en zorgt hij ervoor dat Charlotte de eerste zorgen krijgt. De onverwachte ontmoeting verloopt nogal hectisch en Nick is er met zijn hoofd niet helemaal bij waardoor het tweetal opnieuw elk zijn eigen weg gaat zonder contactgegevens uit te wisselen. Toch blijft deze onvoorziene ontmoeting bij beiden nazinderen... zullen ze elkaar nog terugzien?

De aantrekkelijke cover nodigt de lezer zeker uit om in dit verhaal te duiken. Het leuke kleurgebruik en de items die op de cover te zien zijn, geven eigenlijk al weer wat te verwachten van dit boek, namelijk een heerlijke feelgoodvibe. De schrijfstijl van Demarie leest vlot en is erg toegankelijk. Voor Vlaamse lezers is het wellicht een extra prettig gegeven dat de plaatsnamen zeer bekend voorkomen. 

De auteur kiest ervoor om vanuit 2 perspectieven te schrijven (Charlotte en Nick) waardoor je als lezer een goed beeld krijgt hun gelaagde persoonlijkheden. Visueel is deze wisseling in vertelperspectief weergegeven door enkele doodles die elk hoofdstuk inleiden en hetzij bij Charlotte hetzij bij Nick horen. 

Demarie besteedt zeker voldoende aandacht aan het uitwerken van haar personages, waardoor ze voor de lezer menselijker aanvoelen. In eerste instantie lees je dus vooral wat hen parten speelt, waar ze zich mee bezig houden, wat hun uitdagingen in het leven zijn enz. Door op deze manier vorm te geven aan het verhaal duurt het vrij lang vooraleer de dynamiek tussen Charlotte en Nick werkelijk zichtbaar wordt, maar gezien de zoektocht een centrale plaats inneemt in het verhaal, is deze opbouw net erg logisch.

De geloofwaardigheid van sommige kleine verhaalelementen is misschien wat wankel, maar een feelgoodboek wil de lezer ook een zekere luchtigheid garanderen. Als lezer blijf je getriggerd om de personages beter te leren kennen en hoofdstuk na hoofdstuk kruipen ze meer onder je huid. Demarie schuwt niet om moeilijkere thema's zoals menselijke verbondenheid, moeilijkere jeugdjaren en persoonlijke groei te verweven in de verhaallijnen. Het boek heeft dan ook een mooie balans tussen enerzijds het luchtige feeldgoodgevoel en anderzijds de nodige diepgang.

Met dit tweede boek laat de schrijfster er geen twijfel over bestaan dat ze het feelgoodgenre zeker in de vingers heeft ! Ik kijk uit naar meer werk van haar hand!

Van Louise mocht ik deze 3,25🌟 beoordeling ontvangen:

Olivia Demarie is het pseudoniem van de Oost-Vlaamse auteur die ondertussen twee feelgoodromans geschreven heeft. Schrijven is haar grootste passie en ze geniet er dan ook enorm van om haar verhalen met de lezers te delen. 

Korte inhoud

Charlotte is een jonge vrouw die worstelt met haar verleden. Ze voelt zich niet goed bij haar werkgever en haar toekomst is onzeker. Wanneer ze een ongelukkige val maakt in Brussel, ziet haar leven er plots wat anders uit. Nick dacht dat hij z’n droomleven leidde, tot een onverwachte ontmoeting hem uit balans brengt. Wat maakt hem nu echt gelukkig en is Sophie wel de liefde van zijn leven?

Oordeel

‘Zal ik je ooit terugzien?’ is de tweede feelgoodroman van de Vlaamse auteur Olivia Demarie. We volgen afwisselend dertigers Charlotte en Nick. Charlotte raakt gewond in Brussel op weg naar een sollicitatiegesprek en Nick schiet haar te hulp. De twee voelen een klik, maar vragen geen gegevens van elkaar waardoor ze geen contact kunnen houden. Het verhaal start wat in medias res, maar we krijgen meteen een vrij realistisch beeld van Charlotte. De ontmoeting tussen haar en Nick voelt ietwat té toevallig aan en de chemie die zij voelen, voelen we niet meteen als lezer. Demarie neemt na hun ontmoeting de tijd om haar hoofdpersonages grondig aan haar lezers voor te stellen en daardoor wordt je nieuwsgierigheid geprikkeld.

Door de afwisselende vertelperspectieven leren we zowel Nick als Charlotte heel uitgebreid kennen. We lezen over Charlottes verleden dat haar zo getekend heeft en ontmoeten de belangrijkste personen in haar leven. Hetzelfde geldt voor Nick, we komen te weten hoe zijn leven eruitziet en wat zijn zorgen zijn. Demarie durft hun onzekerheden benoemen en dat maakt van hen heel herkenbare, sympathieke personages met wie de lezer zich gemakkelijk kan identificeren. Ze zet heel mooi op papier hoe lastig het kan zijn om je hart open te stellen en te durven kiezen voor jezelf. 

De emoties van Nick en Charlotte zijn dus heel realistisch beschreven, maar hun gedrag is soms iets te gekunsteld. Bepaalde gebeurtenissen in hun leven en sommige keuzes die ze maken, voelen wat wrang aan. Omdat Demarie net aan die momenten veel aandacht besteedt, valt die gekunsteldheid meer op. De commotie rond de gewonde knie van Charlotte en hoe een wildvreemde receptioniste zo intens meeleeft met Nicks zoektocht naar Charlotte zijn voorbeelden van situaties die niet voldoende realistisch aanvoelen. Door zich ook te focussen op andere alledaagse details uit de levens van haar hoofdpersonages probeert Demarie het geloofwaardigheidsgehalte van haar verhaal te benadrukken, maar je vraagt je soms af of echt alle details nuttig zijn voor de kern van het boek. 

Ook de dialogen tussen Nick en Charlotte voelen niet altijd natuurlijk aan. Het duurt behoorlijk lang voor de twee met elkaar in contact komen, dus het is even wachten op de dynamiek tussen hen. Als ze elkaar uiteindelijk horen, blijft hun eerste conversatie iets te veel gaan over hun snelle ontmoeting in Brussel. Je verlangt naar diepere gesprekken tussen hen waar hun echte connectie duidelijk wordt, maar die verlangens worden niet helemaal vervuld. Wel slaagt Demarie erin om vanaf het eerste contact tussen Nick en Charlotte een beter evenwicht te vinden in haar verteltempo. In de eerste hoofdstukken is het tijdsverloop soms verwarrend, omdat niet alles chronologisch verteld wordt. Zijn we bijvoorbeeld bij Charlotte al twee weken verder, dan keren we bij Nick terug naar het moment waarop Charlottes hoofdstuk begon en daardoor moet je wel wat schakelen in je hoofd om mee te zijn met het verhaal. Je vraagt je bijgevolg of wanneer sommige gebeurtenissen exact plaatsvinden. 

Ook je leestempo voelt comfortabeler als Nick en Charlotte elkaar eindelijk gevonden hebben. Door hun gesprekken verhoogt je leestempo, wat wel aangenaam is na een paar verhalende passages. Die stukken waren heel nuttig om veel te weten te komen over de personages, maar ze deden je leestempo wel erg vertragen. Het was bijvoorbeeld fijn geweest als we meer over Charlottes verleden te weten waren gekomen via een gesprek met haar beste vriendin Mila. Verder heeft Demarie een behoorlijk vlotte schrijfstijl, maar wat extra komma’s waren zeker welkom geweest. Sommige zinnen voelen iets te lang en ook zijn er hier en daar wat foutjes geslopen in het gebruik van die/dat. Ten slotte mocht het einde ook iets uitgebreider, zeker in vergelijking met de lange aanloop naar de hereniging tussen Nick en Charlotte. De epiloog is wel een meerwaarde. Met ‘Zal ik je ooit terugzien?’ heeft Olivia Demarie zeker bewezen dat ze het feelgoodgenre in haar vingers heeft. Ze is er echt wel in geslaagd om haar personages te laten groeien en je pure liefde te doen voelen. Ondanks de puntjes van kritiek is dit zeker een Vlaamse auteur die je wil leren kennen.

Conclusie

3,25 sterren

‘Zal ik je ooit terugzien?’ is een feelgoodroman met veel potentieel. Niet al de verwachtingen van feelgoodfans worden ingelost, maar de sympathieke, herkenbare personages veroveren sowieso je hart.

Wat een mooie 5🌟 review van Mery!

Zal ik je ooit terugzien? van Olivia Demarie is zo’n boek dat je oppakt voor “even een hoofdstuk” en voor je het weet heb je uren verder gelezen. Met scherpe observaties, kwetsbare emoties en een flinke dosis hoop weeft Demarie een verhaal dat zowel herkenbaar als ontroerend is.

Centraal staat Charlotte, een jonge vrouw die met horten en stoten haar weg probeert te vinden in een wereld waarin ze zich vaak verloren voelt. Haar verleden is als een schaduw die steeds net buiten beeld blijft, maar haar keuzes toch bepaalt. Charlotte’s struikelingen, letterlijk en figuurlijk, maken haar geloofwaardig en menselijk. Je leeft met haar mee, juicht haar toe, en soms wil je haar een liefdevolle schop onder de kont geven.

Tegenover haar staat Nick, een man die zijn leven ogenschijnlijk op orde heeft tot een ontmoeting alles verandert. Zijn kant van het verhaal geeft het boek een mooie balans: niet alleen vrouwen worstelen met twijfels, verwachtingen en hartzeer.

Wat dit boek bijzonder maakt, is de subtiele manier waarop Olivia Demarie zware thema’s verwerkt in een luchtig, warm verhaal. De dialogen zijn sprankelend, de chemie tussen de hoofdpersonen is voelbaar en de schrijfstijl is toegankelijk zonder simplistisch te worden. Het tempo is prettig en nodigt uit tot doorlezen, terwijl de onderliggende emoties beklijven.

Zal ik je ooit terugzien? is meer dan een romantisch verhaal. Het gaat over durven loslaten, kiezen voor jezelf, en het vertrouwen dat soms, als je het het minst verwacht, het leven je precies geeft wat je nodig hebt.

Een aanrader voor iedereen die houdt van een feelgood met diepgang, imperfecte helden en de hoop op een nieuw begin.

Sofie was heel enthousiast over Zal ik je ooit terugzien? 5 🌟

Ik zag dit boek, en de cover sprak me al meteen aan.

Wat is die mooi!

Toen las ik de flaptekst en dacht ik: die neem ik mee op vakantie!

En geloof me daar heb ik zeker geen spijt van gekregen.

De hoofdpersonages Charlotte en Nick voelden aan als vrienden die ik al jaren ken.

Hun verhaal was zo mooi en hartverwarmend.

Op het einde heb ik zelfs een traantje moeten wegpinken.

De opbouw van dit verhaal zit ook heel goed in elkaar.

Het wordt afwisselend verteld vanuit de standpunten van Charlotte en van Nick. Ook zijn er soms SMS berichten verwerkt in het boek, daar hou ik zo van. 

Het boek is ook realistisch en met veel liefde geschreven. 

Wat mij nog meer verraste is dat er heel wat plaatsen aan bod kwamen die ik herkende ( zelfs de stad waar ik woon).

Dit maakt het extra leuk.

Dus voor mij is dit echt een fantastisch boek.

Nu wil ik zeker haar andere boek (zoensteiger) ook gaan lezen.

Zo blij met deze 5 🌟 recensie van Rosita!

Ik mocht een tijdje geleden reeds het eerste boek van Olivia, De Zoensteiger, recenseren.

Toen Olivia mij vroeg om haar tweede boek, Zal ik je ooit terugzien? ook te recenseren was ik meteen enthousiast. De Zoensteiger vond ik al leuk, maar Zal ik je ooit terugzien? vond ik nog leuker. Dit is veelbelovend voor de volgende boeken van Olivia, als die steeds nog iets beter en leuker worden.

Het verhaal wordt geschreven vanuit het standpunt van Charlotte en Nick, twee dertigers.

Verhalen die vanuit meerdere standpunten gebracht worden, vind ik steeds leuk. Want je leert beide personen kennen vanuit hun eigen perspectief en je kunt helemaal meeleven

met beide.

Door dit boek geloof je meteen dat liefde op het eerste zicht echt bestaat. Charlotte en Nick komen en elkaar tegen op een heel ongelukkige manier en voelen onmiddellijk dat er iets is, maar denken er niet aan om elkaar hun naam te geven. Hierdoor blijven ze allebei met een vervelend gevoel achter. Maar kunnen ze elkaar ooit terugzien? Ik zou er nog zoveel over kunnen vertellen, maar ik wil ook niet te veel spoilen. Ik kan alleen maar aanraden om dit boek te lezen. Het is een boek waarin je in begint en dat je maar moeilijk uit handen kunt leggen. Ik geef dit boek 5 sterren.

Olivia zal van haar debuut, De Zoensteiger, een trilogie maken. Ik wacht vol ongeduld op deze verhalen ...

Zal ik je ooit terugzien? valt in de smaak. Van Marleen kreeg ik 4,5 🌟 toegekend!

Zal ik je ooit terugzien? neemt je mee in het leven van Charlotte, een jonge vrouw die letterlijk en figuurlijk door het leven struikelt. Ze worstelt met een verleden dat haar nog altijd achtervolgt en met een toekomst vol onzekerheden.

Nick daarentegen dacht dat hij zijn leven op de rails had totdat een onverwachte ontmoeting alles op losse schroeven zet.

Deze hartverwarmende feelgoodroman neemt je mee op een zoektocht naar de liefde en de moed die nodig is om je hart te volgen.

Charlotte wil het roer omgooien, beginnende met het zoeken naar een nieuwe baan. Dat Brussel haar niet de job zal opleveren, maar wel andere leuke en mindere leuke avonturen had ze niet voorzien. Het zet wel tot nadenken, zet wat in gang of sluit dingen juist af.

Nick is in Brussel voor heel andere redenen, zijn hoofd staat niet op modus oplettendheid, maar toch is hij alert en helpt hij een vrouw in nood. Een vrouw met zo een mooie blik en ogen die hem onverwachts betoverden…

Dat moment blijft hen beide achtervolgen, maar ze weten verder niets van elkaar en is zoeken dan wel haalbaar?

“Zal ik je ooit terugzien?” is een mooie feelgood met diepere lagen rond individu en levenskeuzes.

Liefde of connectie is meer dan een uiterlijk, het gaat over aanvoelen, connectie, diepgang, vertrouwen, vrijheid en begrip. En dit alles is op verschillende relaties in het verhaal & leven van toepassing. De relatie met ouders, familie, vrienden, collega’s, dieren,… 

Dat maakte dit verhaal uniek en niet een standaard feelgood.De auteur creëert regelmatig een zijspoor met iets onverwachts, wat je leeslust alleen maar bevorderd en nieuwsgierigheid opwekt.

De afwisseling van beide personages door gans het verhaal geven een goede tot duidelijke inkijk in hun gedachten en handelen.

Olivia Demarie schrijft dit verhaal met gevoel, ze weet op de juiste momenten klemtonen te zetten van ernst, humor, drama en romantiek. Ze laat het leven zoals het is zien met zijn mooie en mindere mooie kantjes. Ze durf met de personages de emoties in te gaan, de lezer hierdoor te triggeren, alsook alles mooi uit te werken, zodat het verhaal compleet en in balans is.

“Zal ik je ooit terugzien?”, weet me meermaals te raken, te betoveren en in ware liefde te doen geloven.